Gouden licht door de dansende bomen in het Speuldersbos
Het was begin december, de herfst was intussen alweer voorbij. De bomen hadden al hun bladeren al laten vallen, en toonden nu hun kale skeletten.
En hoewel de mistige najaarsdagen ook al over hun hoogtepunt waren, gaf de weersverwachting voor deze vrijdagochtend wel dichte mist aan.
Pad door het bos met gouden licht
Donderdagavond had ik de voorbereidingen voor een ochtend fotograferen dus al getroffen: de fototas en statief stonden klaar, de batterijen waren allemaal opgeladen, de geheugenkaartjes geleegd, en de wandelschoenen stonden al bij de deur. En het plan was om naar de bossen en uiterwaarden bij Amerongen te gaan.
Maar zoals wel vaker liep het toch weer anders dan voorbereid.
Toen de wekker (voor mijn gevoel weer eens veel te vroeg) ging, was het eerste wat ik deed: op de buienradar website de actuele mist situatie bekijken.
En tot mijn verrassing was hier in het midden geen mist te bekennen, en bij Amerongen ook al niet.
Een blik door de gordijnen bevestigde wat ik in de app gezien had: geen mist te bekennen.
Bomen als grillige silhouetten
Op dat moment komt dan altijd de grote twijfel bij mij boven: zal ik wel op pad gaan, heeft het wel zin, of blijf ik toch maar lekker in mijn warme bed liggen?
Maar ja, wakker was ik nu toch al, en alles was voorbereid. En intussen weet ik eigenlijk ook wel dat er altijd wel wat moois te beleven en zien is, en ik vaak op dit soort onverwachte uitjes (juist) toch wel met mooie foto's thuis kom.
Gouden zonnestralen in het bos
Volgens de mistradar leek er meer naar het noorden, bij Nijkerk, wél flink dichte mist. Aangezien het Speuldersbos daar toch ook vrij dichtbij ligt, besloot ik daar maar heen te gaan.
Om het Speuldersbos eens van een andere kant te benaderen, met daardoor hopelijk een frisse blik, programmeerde ik de parkeerplaats langs de N797 (de Garderenseweg), ten zuid-oosten van Putten, als eindbestemming in de auto-navigatie.
Een goede keuze, zo leek het. Op de A28 naar het noorden werd het steeds mistiger, tot er echt wel sprake was van hele dichte mist.
Maar toen sloeg ik af naar Putten, en binnen een paar honderd meter was er geen mist meer te bekennen.
Het viertal
Teleurgesteld reed ik door, me er bij neerleggend dat dit toch niet de mooie ochtend met mist-fotografie in het bos zou gaan worden.
Gouden sfeer in het bos
Eenmaal in het bos bleek er echter toch wel wat nevel tussen de bomen te hangen.
En hier en daar hingen er nog wat gekleurde blaadjes aan de bomen, dus ik vermaakte me alsnog met het fotograferen daarvan.
Zoekend naar mooie composities, waarbij de kromme bomen het mooist tot hun recht zouden komen.
De laatste blaadjes vangen het licht
Maar rond half elf gebeurde het ineens: de zon begon te schijnen, waardoor het vocht in het bos begon te verdampen en het nog iets neveliger werd.
En als gevolg van de zon die door de nevel scheen, kwam er ineens een prachtige gouden licht door de bomen heen.
Beukenblaadjes-paraplu
Er ontstonden van die fraaie lichtbanen door de bomen, en de contrasten tussen licht en donker zorgden voor een prachtig decor-achtig bos.
Herfstige beukenblaadjes aan de boom
Omdat het in dit soort omstandigheden het mooist is om met tegenlicht te fotograferen, begon ik steeds richting het licht verder te lopen.
Bij iedere kruising van paden was de keuze eenvoudig: waar staat de zon, waar heb ik tegenlicht, dan moet ik die kant op.
Zonnestralen doorklieven de kale bomen
Ik maakte me wel een beetje zorgen waar ik op die manier ergens uit zou komen, maar ach, dat waren zorgen voor later :-)
En ik gebruik altijd de app "GeoTracker", zodat ik precies kan zien waar ik ben, hoe ik precies gelopen heb en waar de auto terug te vinden is. Erg handig!
Voordat de laatste blaadjes eraf zijn gevallen
Tot mijn grote verbazing kwam ik al die tijd geen enkele andere fotograaf tegen. Het kan dus wel: als enige fotograaf in het Speuldersbos rondlopen.
Of kwam het toch omdat ik nu op een niet zo populair beginpunt ben gestart?
Het pad tussen de dansende beuken
Helemaal mooi is het natuurlijk om zo'n paadje te vinden die kronkelig door het bos loopt.
Het leidt je blik op een natuurlijke manier door de foto heen, langs de dansende bomen, naar het licht in de achtergrond.
Het pad naar het licht
Zoals de meeste andere keren heb ik vooral met mijn 70-200mm lens gefotografeerd. Dat is toch echt de ideale lens voor dit soort fotografie.
De 70mm werkt vaak nog prima om genoeg in beeld te kunnen krijgen, en inzoomend naar de 200mm kan je mooi de bomen in beeld "samen drukken' en details eruit pikken in het vaak drukke, volle bos.
Geveld, tussen zijn soortgenoten
Bijna dezelfde foto, maar nu met een iets ander standpunt (iets verder doorgelopen), zonder de dikke stam linksonder.
Ik kon niet kiezen, ik vind ze allebei hun charme hebben...
De belofte van licht aan de horizon
Tenslotte:
Ik ben nu al een redelijk aantal keer in het Speuldersbos geweest. Maar dit soort mooie omstandigheden heb ik nog niet eerder meegemaakt.
En ook nu weer leek het aan het begin van de ochtend een tegenvaller te gaan worden, zonder de verwachte/gehoopte mist. Maar ook nu weer ben ik blij dat ik toch op pad ben gegaan.
Vlakbij de auto kwam ik nog twee wandelaarsters tegen. Ze vroegen of ik nog iets bijzonders op de foto had gezet. Teleurgesteld waren ze, dat ik geen wild zwijn, ree of hert had gefotografeerd.
Alsof alleen het wild op de Veluwe de moeite waard zou zijn om te fotograferen - ik denk dat deze serie wel anders bewijst... :-)
NB: De andere foto's, die ik meer in het begin van de ochtend gemaakt heb, komen overigens nog eens in een volgend blog in beeld!