Bosanemonen - mijn guilty pleasure

Bosanemonen: totdat ik serieus begon te fotograferen, en dan met name macro-fotografie, had ik er nog nooit van gehoord. Kleine witte bloemetjes, laag bij de grond, die pas hun bloemblaadjes openen als er voldoende (zon-)licht is.

Ik denk ook dat ik ze destijds, al die jaren, ook nog nooit (bewust) gezien heb.

 

Ze komen ook zeker niet algemeen voor in Nederland, maar als je er eenmaal oog voor hebt, dan zie je ze op steeds meer plekken staan. Vooral als je op het juiste moment (maart/april) er veel op uit trekt.

 

Voor mij was landgoed Amelisweerd bij Utrecht al snel een locatie waar ik ze wist te vinden. Zo'n 7 km fietsen bij mij vandaan, dus makkelijk en snel bereikbaar. En ze staan daar op meerdere plekken, zodat je makkelijk kan spelen met verschillende achtergronden en lichtval.

 

Het nadeel van Amelisweerd is echter dat het een landgoed is aan de rand van Utrecht, en het dus met name in de weekenden enorm druk kan zijn. Dan heb ik er toch wat meer moeite mee om languit op de grond te gaan liggen fotograferen. Al kan het ook wel weer een voordeel zijn als je af en toe wordt aangesproken op het fotograferen, zoals toen ik gewezen werd op een plek waar bostulpen bloeiden.

 

Sinds kort heb ik echter een locatie gevonden, nog dichter bij huis, waar ook een flinke hoeveelheid bosanemonen staan. Tijdens de Corona-periode ben ik -eigenlijk voor het eerst- veel wandelingen in de buurt gaan maken. Zeker in het eerste jaar, 2020, zag ik hoe mooi sommige buurten en parkjes hier zijn, met name in het voorjaar.

 

Dit jaar kwam ik er weer eens tijdens een lunch-wandeling, en zag ik dat er tegelijkertijd krokussen, bosanemonen en narcissen bloeiden. Volgens mij redelijk uniek dat dit allemaal tegelijk was, en ik zag kansen om met de verschillende kleuren van de bloemen in voor- en achtergrond te gaan spelen bij het fotograferen.

 

Helaas kon ik echter pas een paar dagen later met mijn fototoestel op pad, en waren de krokussen al uitgebloeid. De mooie paarse kleuren lagen nu slap en uitgedroogd op de grond.
Dan maar andere achtergronden zoeken, en met de gele narcissen aan de slag.

Het leuke bij het fotograferen van de bosanemonen is dat ze altijd in grotere groepen staan, zodat je mooi kan werken met onscherpe en scherpe bloemetjes in de voor- en achtergrond.

Ook staat de ene helemaal open, naar de zon gericht. En staat een ander juist weer wat meer nog met de bloemblaadjes gesloten.
En is het ene bloemetje een beetje roze, en is de ander echt spierwit.

En soms is het mooi om de blaadjes van de bloemen mee te fotograferen als donkere voorgrond, en soms is het juist leuk om een zo licht mogelijke compositie te zoeken. Het helpt dan als het bloemetje in de schaduw staat, en de achtergrond door de zon verlicht wordt.
Meestal zorg ik daar dan zelf voor met een wit parapluutje, maar dit keer kon ik gebruik maken van de schaduw van  diverse bomen.

 

Ten slotte:
Af en toe sla ik eens een jaartje over, omdat ik vind dat ik al genoeg bosanemonen gefotografeerd heb. Maar al snel begint het toch weer te kriebelen, en geef ik toe aan mijn guilty pleasure :-)
Zeker nu ze zo dicht in de buurt te vinden zijn...