Hertenbronst in het Weerterbos

Alles is intussen weer rustig in het Weerterbos op het moment dat ik dit schrijf, eind november. Hoe anders was dit in september, toen de hormonen door het lijf van de mannetjesherten gierden en de adrenaline door de aderen van de natuurfotografen. In dit blog neem ik je mee naar ons weekend in Limburg, waar we genoten hebben van het prachtige burlen, en van herten in mooi licht en in de mist.

 

Carin en ik hebben de indrukwekkende hertenbronst al meerdere keren meegemaakt. Een paar keer met een speciale excursie op de Veluwe, waarbij je meegenomen werd naar een normaalgesproken niet publiek-toegankelijke hut, met uitzicht op de herten.
En ook een paar keer op de Hoge Veluwe, waarbij we ook eens aanschoven bij de enorme rij met fotografen bij de Wildbaan.
Allebei een goede manier om het mee te maken, maar wel wat massaal en het voelde wat minder 'natuurlijk' aan.

 

Daarom had ik bedacht dat ik wel eens naar het Weerterbos wilde. Ik had er prachtige foto's van langs zien komen op de sociale media, dus ik wist dat daar ook goede fotografie-mogelijkheden zouden zijn. En ik had nog niet gehoord dat het daar ook een enorme drukte zou zijn.
In een nieuwsbrief van Landschap VZW, een Belgische natuurorganisatie, zag ik op een dag een excursie langskomen die gericht was op de hertenbronst in het Weerterbos. En er was nog plaats eind september, dus de inschrijving was snel geregeld.

Het Weerterbos ligt en noordoosten van Nederweert (Limburg), dus voor ons vanuit Zeist is dat niet echt naast de deur. Vandaar dat we er maar een weekendje weg van hebben gemaakt, met hotelovernachtingen op vrijdag en zaterdag.

Op vrijdag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt bij het Leudal, een stukje zuidelijker (bij Roggel en Haelen). De weersverwachting was matig, met veel regen. Maar na het vertrek in de regen vanuit Zeist reden we na 10 minuten al in de zon. En de rest van de dag bleef het droog, precies tot 16u, toen we na de wandeling bij de auto terugkwamen ☺️

De volgende ochtend besloten we maar alvast naar het Weerterbos te gaan. De eerste excursie zou om 14u starten bij restaurant Huyskamer Daatjeshoeve, de tweede om 16:30u. Dus daarvóór konden we nog wel een wandelingetje maken vanaf het restaurant.

Tot onze grote verrassing hoorden we al snel de herten burlen. Bijzonder was dat, om het geluid te horen maar de herten nog niet te kunnen zien. De spanning liep dus al op: zouden we nu al herten gaan zien?

 

En ja, we kwamen op een gegeven moment bij een groot hek en een uitkijktoren. En op een pad achter het hek stonden een hert met zijn hindes.
Onze dag kon al niet meer stuk!

Vanuit de uitkijktoren zagen we nog een hert prachtig in het zonnige gras staan. Met een zo laag mogelijk standpunt, zodat het hert mooi afstak tegen het lichte gras, leverde dat een mooi beeld op. Zeker toen hij ook nog even liet horen dat hij er was:

 

Na deze wandeling gingen we lekker lunchen bij het restaurant, en vervolgens buiten op het terras wachten op de start van de excursie. Om kwart voor twee was er echter nog helemaal niemand te zien, en even voor 2 uur ook niet. Dat was raar...
Bij het checken van de bevestigingsmail van excursie bleek echter al snel dat ik in de fout was gegaan: de excursie was al om 12u gestart, en niet om 14u. Wat ontzettend dom... 😳
Maar ja, we hadden al herten gezien, hadden lekker gelunched, zaten in het zonnetje, en gelukkig was om 16:30u nog de tweede excursie.
Dus hebben we nog maar een klein rondje gewandeld, dit keer meer langs het open veld, en een stukje door een ander deel van het bos.

 

Om half vijf konden we dan toch echt mee met de excursie, samen met de gids en zo'n 20 andere natuurliefhebbers.
Het was leuk om zo (weer) wat meer te horen over de hertenbronst, hoe de geweien groeien en weer afvallen, etc.

 

Ook interessant was om te horen dat de herten in het Weerterbos daarnaar toe zijn gebracht. In eerste instantie werden ze in een omheind gebied uitgezet, om ze te laten wennen. Met het idee om na een paar jaar de hekken te verwijderen. 
Maar ja, boeren en inwoners uit de omgeving vreesden en vrezen voor schade aan gewassen en tuinen, en zij hebben tot nu toe nog altijd weten te voorkomen dat de hekken worden weggehaald.
In wezen leven de herten hier dus ook niet in de vrije natuur, ze kunnen niet gaan en staan we ze willen. Toch weer een beetje zoals de Hoge Veluwe dus, al worden de herten in het Weerterbos niet met appels gevoerd... 

 

Vanaf de uitkijktoren heb je een mooi zicht op een groot deel van het gebied. En één keer kwam een hert echt dichtbij even een kijkje nemen: 

 

Het was die zaterdag best mooi weer, maar precies tijdens de excursie kwam er een flinke bui overzetten. De uitkijktoren bleek niet geheel waterdicht te zijn, maar bood wel mooi zicht op de dubbele regenboog die zo ontstond. Helaas werkten de paarden, die er ook rondlopen, niet helemaal mee, die bleven gewoon door-eten met de kop omlaag.

 

Maar gelukkig was ook een hert onder de indruk van de mooie regenboog:

 

Bij hetzelfde paadje waar we die ochtend de eerste herten gezien hadden, stond nu weer een hert te burlen. Het viel niet mee om tussen alle andere fotografen een plekje te vinden om dit te kunnen fotograferen, maar het lukte net.

 

De excursie was eigenlijk alleen maar de wandeling van het restaurant naar de uitkijktoren. Ofwel exact dezelfde wandeling als Carin en ik 's morgens al gemaakt hadden 😯
Maar nu dus wel met als toegevoegde waarde de informatie die de gids vertelde.
Vanaf de toren mocht je vervolgens zelf, op het moment dat je het wel gezien had, teruglopen naar het restaurant, volgens dezelfde route als de heenweg.
Volgens mij waren we één van de laatsten 😊

 

Toen we terugliepen ontstond er (al) wat mist, wat zorgde voor een paar sfeervolle foto's.

 

Omdat er ook voor de volgende ochtend mist was voorspeld, wilde ik die zondagochtend nog een keer terug gaan, bij zonsopkomst. Carin bleef liever in het warme hotelbed liggen ☺️
Ik had echter geen spijt van het vroege opstaan in het donker... 

 

Ik had zaterdag gezien dat er auto's geparkeerd stonden bij de uitkijktoren. Dus ik googelen om te zien hoe ik daar zou kunnen komen. Maar behalve vage landweggetjes zag ik niet echt een goede weg. Dus ik heb toch maar wat verder weg geparkeerd en een stukje gelopen. Dit was eigenlijk ook prima, want zo kon ik een beetje wakker worden. En ik hoorde nu de herten al burlen, terwijl ik nog op een mistig bospad liep. Best wel een kippenvel-momentje!

 

Het was dus inderdaad flink mistig, waardoor met de opkomende zon een prachtige sfeer ontstond. Zo kon ik weer heel andere foto's maken dan de dag ervoor.

 

Maar ja, een beetje mist is leuk en mooi. Maar toen de zon verder opkwam, ontstond er steeds meer en dikkere mist. Waardoor op een gegeven moment geen hert meer te zien was.
Ik kon echter nog wel een paar mooie landschapsfoto's maken, lopend over het paadje langs het hek (zie ook de derde foto, hierboven, van het paadje).

 

 
Bij de uitkijktoren, waar het (toch ook) een enorme drukte was met fotografen met statieven en enorme lenzen, kon ik me nog net op een plekje manoeuvreren om de laatste foto van de herten te kunnen maken.
Rechts is een onscherpe paal van het hek, links onder het hoofd (met muts) van een andere fotograaf 😅  Maar zo ontstond wel een mooi doorkijkje!

 

Op weg terug naar de auto kon ik het niet laten om nog een foto van het mooie bospad te maken:

 

En gelukkig was ik zo nog (net) op tijd terug bij het hotel voor het ontbijt samen met Carin ☺️
Op weg terug naar huis hebben we nog twee mooie wandelingen gemaakt bij NP De Maasduinen, een gebied waar we nog niet zo vaak geweest waren. Ook een aanrader!

 

Tenslotte:

De excursie was leuk vanwege de informatie, maar om de herten te zien (en horen) kan je ook gewoon zelf naar de uitkijktoren wandelen.
Maar, we hadden nu wel een reden om er heen te gaan. En we hebben een heerlijk weekend gehad, met mooie wandelingen en meer burlende herten dan we van tevoren verwacht hadden.
Gelukkig hadden we ook veel betere weersomstandigheden dan voorspeld waren, en zijn we met een mooie serie foto's thuisgekomen.