Een ijzige winterdag - maar met warme herinneringen aan mijn vader

Op de dag dat ik dit blog schrijf, 24 februari 2021, is er weer een warmte record verbroken: 18,7 graden in De Bilt. En ook de voorgaande dagen waren erg zonnig en warm. Ik heb mijn korte broek en T-shirt alweer aan gehad.

Hoe anders was dat anderhalve week geleden, op zondag 14 februari. Met temperaturen overdag van -10 graden en een koude, snijdende wind was het echt een ijzig koude winterdag. Maar ook een dag waarop er eindelijk weer eens geschaatst kon worden.

 

Het had al een hele week flink gevroren 's nachts, met temperaturen tot -15 graden. De eerder overstroomde uiterwaarden waren dus compleet bevroren. En zo was er een enorme ijsvlakte ontstaan, waar de schaatsliefhebbers dankbaar gebruik van maakten. Zo was ook de 1,5m Corona-afstand nog goed te doen.

Het water was echter in de loop van de week ook al weer gezakt, ongeveer één meter. En dat resulteerde in ijsplaten die in de bomen hingen - de eerdere bevroren ijslaag was hierdoor nog zichtbaar. Een heel bijzonder fenomeen dat ik nog nooit eerder gezien had!

 

 

Op sommige plekken kon je goed zien hoe hoog het water had gestaan, en was er nog een dunne oude ijslaag te zien, hangend in de bomen.

 

Omdat het die zondag best stevig waaide, zagen en hoorden we de ijsplaten ook regelmatig uit de bomen vallen. Of ontstond er een soort bewegend mobiel van ijsplaten in de boom:

 

 

Waar de dunne ijsplaten van de eerste, oudere ijslaag nog vaak horizontaal in de bomen hingen, hingen bij de weiland-hekken vaak de ijsplaten juist verticaal langs het hek. En zo ontstonden bijzondere patronen in het ijs:

 

 

En hier en daar leken de (ijs-) diamanten aan het hek te hangen:

 

Zo genoten Carin en ik van al die bijzondere ijs-vormen.
Maar wel steeds met een zeer dubbel en bedroefd gevoel... Want een dag eerder waren we daar ook geweest.

Zaterdag 13 februari waren we echter bij de Blaauwe Kamer om afscheid te nemen van mijn vader, Guus van de Weerd. Op zondag 7 februari is hij plotseling overleden, op 85-jarige leeftijd.

De dag ervoor waren Carin en ik nog bij mijn vader en moeder geweest, om de 83ste verjaardag van mijn moeder te vieren. Mijn vader was, na een minder goede week maar eindelijk een nacht goed slapen, weer spraakzaam zoals altijd, vrolijk, opgewekt en vol verhalen.

De schok en het ongeloof toen ik zondagochtend gebeld werd door mijn zus, waren dus enorm.

 

 

Die zondagochtend was de start van een bijzondere winterweek, met heel veel sneeuw en strenge vorst. Maar zelf zou mijn vader dit dus allemaal niet meer meemaken.  Ik weet zeker dat hij nog graag was gaan kijken, en ook wat foto's was gaan maken.

 

Want fotograferen deed mijn vader ook met veel plezier, vooral op vakanties en van ons als familie. Er zijn zeer veel foto-albums  en dia-dozen met duizenden prachtige dia's van alle reizen die wij als familie en mijn vader en moeder samen gemaakt hebben.

Drie keer raden waar mijn voorliefde voor fotografie en reizen vandaan komt...

 

 

 

Bij het afscheid hoorde ik ook pas hoe trots mijn vader op mij was, met al mijn prachtige foto's en diverse foto-prijzen.
Een betere stimulans om zo door te gaan, in herinnering aan mijn vader, is er niet!

 

 

 

Tenslotte:

Lieve pap,

Je wist dat het einde eraan zat te komen, en benoemde die zaterdag zelfs nog dat je vanaf oktober nog maar een paar maanden in het vooruitzicht was gesteld.  Toch bleef je altijd optimistisch en vrolijk en hield je dapper vol. Je hoopte nog zo je 60-jarige trouwdag op 10 maart te kunnen gaan halen...

We hebben helaas veel eerder afscheid moeten nemen dan gehoopt - maar we hebben dit wel gedaan op de mooiste dag van 2021, en in de mooiste en meest bijzondere winter-omgeving. Alsof je daar toch nog de hand in hebt gehad voor ons...

 

Zoveel liefde, zoveel plezier

Bedankt voor alle mooie herinneringen.

We gaan je missen!