Boomkikkers - weer een stapje dichter bij het certificaat "Nederlands natuurfotograaf"

 

Als beginnend natuurfotograaf denk je dat het allemaal heel eenvoudig is: je schiet eerst maar eens een paar mooie foto's van een (handtamme rugzak-) vos in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Vervolgens heb je dat heidelandschapje op de Veluwezoom ook snel op de foto gezet, je bent er immers toch voor een wandelingetje met de hond. Ja, je weet dat het niet het mooiste licht is zo midden overdag en ook al die mensen die door beeld lopen tussen de heide zijn niet allemaal even fotogeniek. Maar ach, die paarse heide staat er toch maar mooi op!
En op deze manier doorgaand noem je jezelf op Facebook, Instagram, Twitter en op je eigen website (die je natuurlijk vlot met een fraai, gekocht template met Wordpress hebt vormgegeven) al snel 'Natuurfotograaf'.

 

Maar ja, zo werkt dat dus niet…

 

Want het certificaat tot "Nederlands natuurfotograaf", uitgegeven door de BVGDMAONFN (Bond van Gerespecteerde, Doorgewinterde, met Awards omhangen NatuurFotografen in Nederland) verdien je niet zo maar!

Naast het feit dat je de Amsterdamse Waterleiding Duinen als gerespecteerd "Nederlands Natuurfotograaf" aan dient te duiden met 'AWD', hoort een indrukwekkend portfolio met een aantal vereiste natuur-onderwerpen tot de minimum eisen.

Zo is één van de verplichte nummers in je portfolio één of meer foto's van de burlende herten op de Veluwe. Ja, beginnend natuurfotograaf, 'burlend', want "brullen' doen alleen leeuwen (die helaas niet op de Veluwe voorkomen) en kinderen (die er helaas wel vrij veel voorkomen). Je wordt geacht om schouder aan schouder met je 437 mede-certificerende natuurfotografen op de Reeperbahn van de Hoge Veluwe te gaan staan, vechtend voor het beste plekje. Uiteraard neem je dan niet je schlemielige reis-zoomlensje van 18-200mm mee, nee, je wordt geacht om te kunnen pochen met minimaal zo'n toeter van 500mm. Liefst nog met een 1,4 of 2.0x extender erbij. 

Gelukkig zijn de geile bokken en hitsige hindes op de Reeperbahn bereid om zich helemaal bloot te geven en elkaar ongegeneerd achterna te zitten. En dat voor slechts wat voedsel dat daar door de boswachters wordt neergelegd.
Op die manier zijn een paar fraaie actiefoto's zo gemaakt en kan dat examen dus soepel binnengehaald worden.

 

Zodra die punten voor het certificaat binnen zijn, komt een lastiger onderwerp: de ijsvogel.

Werd er vroeger door de BVGDMAONFN nog wel eens over het hart gestreken als je een mooie foto had gemaakt van een ijsvogel op een tak met een visje in zijn bek. Tegenwoordig is dat al lang niet meer voldoende. Je wordt geacht een foto te maken van een ijsvogel die zich in het water stort en bijna met de snavel het water raakt. Maar wil je tot de elite van de "Nederlandse natuurfotografen" gaan behoren, dan moet je toch echt een foto maken van een uit het water vliegende ijsvogel, met één of liefst meerdere visjes in zijn of haar bek en een paar opspattende druppels water eromheen. Uiteraard dit alles perfect scherp vastgelegd, een spot-on belichting, fraai contrast èn met mooi strijklicht en een ondergaande zon op de achtergrond.

Daar moet ik toch nog even op gaan oefenen...

 

Van een heel andere categorie is de verplichting om in je portfolio een aantal beelden te hebben van de bosanemoon. Dit prachtige bloemetje bloeit slechts korte tijd in het voorjaar, en een registratie plaatje van bovenaf voldoet uiteraard absoluut niet.
De bloem dient minimaal gefotografeerd te worden met roomwitte kleuren, boterzachte bokeh (het liefst met bubbles), een onscherpte en scherpte waar de messenslijper zich niet aan durft te wagen en een compositie die minimaal voldoet aan de gulden snede, regel van derde èn gulden spiraal. Voor extra bonuspunten (een soort "Nederlands natuurfotograaf" cum laude) wordt het gewaardeerd als je ook nog een foto weet te maken in de schemering, met een klein bloemetje in een straaltje laatste zonlicht van de dag. Ook nu natuurlijk wel weer haarscherp en met een ISO die niet boven de 800 mag uitkomen!

Gelukkig is de bosanemoon op aardig veel plekken in Nederland te vinden, zodat dit onderdeel van het portfolio na een goed voorjaar al snel goedgekeurd kan worden.

 

Als je denkt zo een aardig portfolio opgebouwd te hebben, wacht je echter de volgende uitdaging: de wilde hyacint.

Ook hier gaat menig aanstormend "Nederlands natuurfotograaf" de mist in. Want in al zijn naïviteit denkt hij gewoon naar één van de Nederlands landgoederen te kunnen gaan, waar de wilde hyacinten in redelijke aantallen te vinden zijn langs de mooi aangelegde wandelpaden. Maar nee, dit zou al te makkelijk zijn!

Je wordt geacht om naar het Hallerbos in België te gaan, waar de wilde hyacint in al haar schoonheid op lage heuvels bloeit tussen de ontluikende beukenbomen. De vereiste ingrediënten voor het certificaat tot "Nederlands natuurfotograaf" zijn dan vanzelfsprekend een foto die is genomen tijdens een mistige ochtend, een paarse gloed over de foto met prachtige schilderachtige voor- en achtergrond en een wilde hyacint en jong beukenboompje als stralend middelpunt. Pas echter op, bijna-gecertificeerd natuurfotograaf, 'middelpunt' is hier zeker niet letterlijk te nemen!

Tevens weet je als 'natuurfotograaf in spé' dan ook waar het "Tranendal" in het Hallerbos haar naam vandaan heeft: menig natuurfotografietalent is hier de gestrand tijdens zijn certificering, want de vereiste mist bleek na ruim 3 uur rijden vanuit Nederland niet aanwezig, de beukenbomen waren al te ver uitgekomen zodat er zonder flits niets meer te zien was op de foto, of er stond weer eens een horde hyacint-toeristen selfies te nemen tussen de bloemen…

 

Uiteindelijk, als je al deze horden overwonnen hebt en een portfolio hebt opgebouwd waar je 'u' tegen zegt (of "gij', als je het iets minder formeel en zuidelijk wilt houden), wacht je nog de ultieme opdracht: fotografeer een boomkikker.

Als 'wanna-bee' natuurfotograaf lijkt dat niet zo'n moeilijke opdracht. Die blauwe Heidekikker in maart was toch ook vlotjes op de gevoelige plaat vastgelegd. Eitje dus! (let overigens tegenwoordig wel op met die eitjes, controleer altijd even op de NVWA website of het nummer niet toevallig voorkomt op de lijst met verdachte eitjes!)
Maar ja, eigenlijk moet je niet spreken van een boomkikker, maar van een boomkikkertje. Want zo groot als een Heidekikker is de Boomkikker zeker niet, hij is eerder zo groot als je grote teen (en niet zo klein als je duim, wie dat daar toch uitgezogen heeft…?)
En zijn voorkomen op bramenstruiken betekent niet dat je zomaar ergens vlakbij huis naar je favoriete bramen-voor-de-jam-pluklocatie kan gaan. Nee, hij komt eigenlijk alleen maar voor ergens in Zuid-Limburg. En uiteraard houdt de BVGDMAONFN en iedere daardoor gecertificeerde "Nederlands natuurfotograaf" stijf de kaken op elkaar over de exacte locatie.

Dan zit er dus niets anders op dan aanpappen met één van die fotografen, strooien met complimentjes, altijd als eerste reageren op Facebook-berichtjes en blogs van die fotograaf, in de hoop dat die ooit eens in een vlaag van verstandsverbijstering de locatie met je wil delen.

 

En zo ben ook ik weer een stapje dichter bij het zo felbegeerde certificaat gekomen, dankzij Jody Zwezerijn. Zij wilde mij wel eens meenemen naar die supergeheime locatie, en ze was ook nog erg behulpzaam bij het spotten van die kleine gifgroene monstertjes en het vasthouden van een zonneschermpje (zodat die arme kleine kikkertjes niet van oververhitting van het bramenblad zouden vallen).

 

Hieronder een paar van de foto's die ik gemaakt heb voor mijn portfolio, hopende dat ze voldoen aan de gestelde eisen.
Ze zijn in ieder geval scherp (check het gerust door op de foto te klikken voor een grotere versie!), ik heb gespeeld met scherpte en onscherpte, ik heb diverse lenzen gebruikt, ik heb gezocht naar het mooiste licht, dankbaar gebruik gemaakt van Jody's witte lichtschermpje en haar bereidheid om die voor mij vast te houden en ik heb geprobeerd de meest spannende composities te vinden.

En uiteraard houd ik mij, als aankomend "Nederlands natuurfotograaf" van de domme als men vraagt waar deze foto's precies genomen zijn… :-)

Nu is het maar wachten of al mijn foto's door de strenge selectie van de BVGDMAONFN gaan komen, en of ik mijn felbegeerde, certificaat binnenkort boven mijn bed kan gaan hangen...