Blauwe heikikker - ook bij bosven Loofles
Ik werk vandaag thuis omdat de CV-monteur langs moet komen, maar het is prachtig weer en de blauwe Heikikkers bij Huis ter Heide van eergisteren "smaken naar meer'. Via -alweer- waarneming.nl heb ik gezien dat er gisteren 800 heikikkers gezien zijn bij het bosven Loofles, dat ligt ten westen van het Kootwijkerzand.
En dit ligt op slechts een half uurtje rijden, dus toen de monteur geweest was: hup, werk-laptop uit, fotospullen gepakt en op weg.
Toen ik aankwam was het tamelijk rustig, maar een medefotograaf liet me al snel de grote hoeveelheden padden en heikikkers zien. Echt bang leken ze niet, eerder nieuwsgierig, en sommigen kleurden mooi blauw :-) Jammer was alleen dat ze nogal in fel zonnig tegenlicht zaten...
Toch maar snel het statief opgezet, de 100-400mm lens erop (want ondanks dat ik vlak bij de waterkant kan komen, zaten ze toch nog een eindje van me af), en met live-view, handmatige scherpstelling en een draadontspanner aan de slag. Sinds een tijdje is dit een werkwijze die ik vaak toepas, en -volgens mij- met succes. Door gebruik te maken van live-view kan ik nog beter scherpstellen op ieder willekeurig punt in het frame, zeker door de mogelijkheid om het beeld 10x in te zoomen. En dan zie je ook pas hoe het geheel trilt zodra je maar je camera of lens aanraakt.
En met auto-focus moet je toch ieder keer weer na het scherpstellen de compositie opnieuw bepalen, of genoegen nemen met scherpstelling op (bij mij) één van de negen auto-focus punten.
De hoeveelheid blauw verschilt nogal tussen de ene en de andere kikker, en ik zie ook weinig parende kikkers. Maar op een gegeven moment kon ik toch het volgende duo-portret maken:
En niet alleen de heikikkers hebben het naar hun zin, ook padden genieten van het voorjaar. Wat ik vooral opvallend vind, zijn hun oranje-achtige ogen.
Vreemd genoeg zijn zowel de heikkers als de padden best nieuwgierig. Je zou verwachten dat ik er, zo vlak aan de waterkant, met mijn statief en zoomlens, een beetje uit moet zien als een reiger (die overigens nergens te bekennen is). Maar toch komen ze steeds weer nieuwsgierig aanzwemmen, nadat ze in eerste instantie even onder water of een eindje weg zijn gezwommen.
Het voordeel is dus wel dat je met een beetje geduld nog redelijk dichtbij kan komen, en met het statief zo laag mogelijk zijn dit soort portretten goed te maken:
Door de toenemende wind wordt het water echter steeds rimpeliger en wordt het lastiger om de mee-deinende kikkers scherp op de foto te krijgen. Dan maar even gebruik maken van de omstandigheden om de volgende -wat meer grafische- foto te maken:
Tsja, en toen moest ik nodig weer naar huis, om de gemiste 3 uur werk weer goed te gaan maken...
Eenmaal thuis bedacht ik me dat ik ook nog mijn polarisatiefilter had kunnen gebruiken om de weerspiegelingen van het water wat te beperken en de -blauwe- kleuren wat sprankelender te laten overkomen. Eigenlijk gebruik ik die nooit op mijn 100-400mm lens, dus vandaar waarschijnlijk dat ik er niet aan gedacht heb. Maar ach, bij mijn laatste foto (en diverse andere) is juist de spiegeling de kracht en volgend jaar zullen de blauwe smurfjes weer tevoorschijn gaan komen...